بسم الله الرحمن الرحیم
هر سال با اومدن 13 رجب فکر میکنم قلبم دیگه ظرفیت این همه شوق و حب و. نداشته باشه و بایسته
اما نوچ نه. این اشک و حبی که هر سال در 13 رجب برای من اتفاق میفته و من احساس میکنم چقدر سرشارم و چقدر دارم میترکم در حقیقت هیچی نیست و فقط تصوره
به یاد خطبه همام بابا .
که همام از شنیدن عظمت اون روحش از بدنش جدا شد و دوباره به بدنش برگشت
.
من نمیدونم بابا اصلا آره من فقط یه پوسته دارم که دم از علی میزنه که اگر شکافته بشه داخلش تهی تهی هست
آره همه این حرفا قبول
آره من فقط زیادی احساساتی ام
اما میگین چیکار کنم؟جلو اشک و محبتی که حتی با اسمتون برام ایجادمیشه رو بگیرم؟بگیرم که بین ظاهر و باطنم فرقی نباشه؟که بیشتر از این شرمنده روی ماهتون نباشم؟
هر وقت خواستم قربون دست سقاییتون بشم و همه هستیم رو فدای خاک نعلینتون کنم به دلم بگم خفه شو؟
تورو چه به عشق علی.اصلا تو چی میفهمی علی کیه
هر وقت دعای کمیل میخونم از زیبایی مضامین که بماند ازینکه شما به ما یاد دادید چطور با خدا حرف بزنیم صدبرابر بیشتر اشک بریزم و به داشتن مولایی چون شما امیری چون شما ببالم و هی غرق بشم در شما به دلم بگم بسه دیگه اینقدر حرف؟
نه بابایی من نمیتونم از من نخواین من نمیتونم دم از شما نزنم من اونقدر بزرگ و فهمیده نیستم که عشق شما رو فقط در قلبم بریزم و نمود ظاهری نداشته باشه
من نمیتونم تاوقتی عملم به شما نزدیک نشده صبر کنم و تا اون موقع عشقتون رو فریاد نزنم
من نمیتونم تا وقتی حب به شما باعث معرفتم نشده صبر کنم
من نمیتونم مثل کسایی باشم در دلشون حب علی فوران میکنه ولی ذره ای فریاد نمیزنند
فعلا نمیتونم.فعلا
قبول کنید برای چون منی سخته.
قبول کنید من ضعیفم و دل کوچیکم به اشک و همین بابایی گفتنا و همین قربون صدقه رفتنا خوشه
من هنوز خیلی کوچیکم ولی یه روزی بزرگ میشم مگه نه؟
ای همه دارو ندارم ای مولا و امیرم ای بابای بینظیرم میلادتون مبارک
بعدا نوشت:
درباره این سایت